หอพักวุ่นวาย กับ นายหน้าสวย บทที่ 2

07.58 น.

เช้านี้เป็นเช้าที่แจ่มใส แต่สิ่งทีทำให้ผมดีใจมากที่สุดก็คือการที่ผมตื่นเช้ามาแล้วก็เจอแต่สาวๆสวยๆเต็มไปหมดน่ะซิ "อ๊า~สุขสุดๆ"

"ยืนบ่นอะไรของเธอน่ะโทรุ"

"ว้าย!" ผมตกใจจนล้มลงไปกองกับพื้น..น่าอายจัง

ซายากะจังมองผมแล้วเงียบไปพักนึงก่อนที่จะเอามือมาปิดปากแล้วหันไปอีกทางนึงเหมือนกับจะกลั้นหัวเราะ "นะ..น้องหมี ฮ่าๆ"

"วิวดีจางง~" ผมหันไปทางต้นเสียงเห็นมาโดกะจั งกำลังหัวเราะ หุหุหุ อยู่..แล้วผมก็ได้รู้ว่าที่ซายยากะจังหันหน้าหนีแล้วก็หัวเราะไปด้วยนี่ก็เพราะว่า..กระโปรงผมเปิด เปิดมาถึงเอวเลยด้วย

"อย่ามองนะคะ" ผมร้องลั่นพร้อมกับรีบลุกขึ้นยืนพรางจัดระเบียบกระโปรง

"ไม่เห็นจะต้องรีบลุกเลยโทรุจังอ่ะ" มาโดกะจังพูดด้วยสีที่เสียดายสุดๆ..เสียดายที่ไม่ได้เห็นกกน.ของผมงั้นเหรอ

"อยู่ตั้งม.4แต่ยังใส่กกน.น้องหมีแบบนี้มันไม่เด็กไปหน่อยเหรอ" ซายากะจังพูดไปพรางหัวเราะไป..ทั้งตกใจจนล้มลงไปกองกับพื้นแถมกระโปรงยังเปิด ต่อหน้าซายากะจังอีก อายX2เลย

"ฉันก็ไม่อยากใส่นักหรอกค่ะ..พี่เค้าบังคับให้ฉันใส่ตะหาก"

"โทรุจังไม่ใส่ กกน. งั้นเหรอ"

"อย่าหื่นตั้งแต่เช้าจะได้มั้ยมาโดกะ"

"นิดหน่อยก็ไม่ได้เหรอ" มาโดกะจังพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้งเล็กน้อย

คงจะไม่ต้องอธิบายเกี่ยวกับทางท่าของมาโดกะจังก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นพวกหญิงรักหญิง..ก็นะถึงโรงเรียนนี้จะไม่ใช่โรงเรียนหญิงล้วนแต่ก็ต้องมีเรื่องแบบนี้อยู่บ้าง มันเป็นเรื่องธรรมชาติ หึหึหึ

                                                     

บทที่ 2 ซวย(ล่ะมั้ง)

(08.42 น.) ห้อง4/B

ในชั่วโมงคันจิครูไอคาว่าสั่งให้ทุกคนคัดคัดจิเป็นคำว่า*วันนี้มีฝนตกแรง*มา2หน้ากระดาษ..เป็นสิ่งที่ง่ายสำหรับผมแต่มันคงจะไม่ง่ายสำหรับบางคนในห้องนี้อ่ะนะ

หนึ่งนาทีต่อมาผมเขียนไปได้เกือบหนึ่งหน้าครึ่งผมก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังจ้องผมอยู่..ผมค่อยๆกวาดสายตาไปรอบๆก่อนที่จะมาสดุดกับสาวผมทองที่นั่งอยู่ประตูห้อง สวยจัง เธอยิ้มให้ผมก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาทำงานของเธอต่อ ใจจะละลายแล้วสาวๆสวยทั้งนั้นเลย

"คุณซาโอโทเมะ"

สวยเหลือเกินน

"นี่!!"

"คะ" ผมสะดุ้งจนแทบจะกระโดดขึ้นจากเก้าอี้เพราะเสียงของครูไอคาว่าที่ตะโกนอยู่ข้างผม..ถ้าผมบ้าจี้คงจะกระโดดถีบไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า

"ส่งในชั่วโมงนะครับไม่ใช่พรุ่งนี้" ครูไอคาว่าพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาไกล้ๆผม

"ทราบแล้วค่ะ" ผมหันมาประจันหน้ากับครู

"งั้นก็ดี..ตั้งใจทำเข้าล่ะ" ครูไอคาว่าพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินกลับไปหน้าห้อง

ชิ..คิดจะเอาหน้าหล่อๆมาอ่อยผมงั้นเหรอสาวสวยอย่างผมมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ..เฮ้ย!นี่ผมยอมรับว่าตัวเองสาวแล้วงั้นเหรอเนี่ยชักจะสับสนแล้วแฮะ

(12.05 น.)

ทุกคนในห้องก็ออกไปกนข้าวกันหมดยกเว้นผมที่ต้องอยู่เคลียร์งานของครูริสะแถมครูเค้ายังมานั่งเฝ้าไม่ให้ผมไปไหนอีก..กะว่าจะหนีซักหน่อยเถอะ

(12.19น.)

ในที่สุดผมก็ผ่านวินาทีที่อึดอัดมาได้แตผมรู้สึกว่าความซวยของผมหรือเรื่องอะไรต่างๆนาๆมันพึ่งจะเริ่มเท่านั้น

ครืนน~

ประตูห้องเรียนเปิดออกพร้อมกับมีคนคนนึงเดินเข้ามานั้นก็คือสาวผมทองที่ย ิ้มใหผมเมื่อตอนเช้านี้เอง..สงสัยจะลืมของล่ะมั้ง นั้นเป็นความคิดแรกที่ผมเห็นเธอเดินเข้ามา..แต่แทนที่จะเดินไปที่โต๊ะเธอกลับเดินตรงเข้ามาหาผมจนระยะห่างระหว่างเธอกับผมเหลือเพียงแค่หนึ่งก้าว

"มะ..มีอะไรรึเปล่าคะ" ผมถามด้วยท่าทางเก๊ๆกังๆก็แหงล่ะได้อยู่ใกล้คนสวยๆอย่ามาริเอะจังเป็นใครก็ต้องทำอะไรไม่ถูกอยู่ดี

"ฉัน ซาซากิ มาริเอะ หรือจะเรียกว่า"มาเรีย"เฉยๆก็ได้นะคะ" เธอพูดแนะนำตัว..ผมยังไม่ทันจะอ้างปากพูดอะไรพอรู้สึกตัวอีกทีปากของผมกับเธอก็ประกบกันแล้ว..เธอจูบผม!! จูบแรกของผมโดนแย่งไปซะแล้วอ่ะผมก็ชอบอยู่หรอก แต่ทำไมไม่ให้เวลาเตรียมตัวกันบ้างล่ะ ถ้ามีใครมาเห็นล่ะก็งานเข้าแน่เลย

"จะทำอะไรของคุณน่ะคะ" ผมตะโกนลั่นพร้อมกับผลักตัวเธอออกไป

"ขอโทษค่ะ..คุณซาโอโทเมะน่ารักจัง" เธอเอ่ยก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไป ผมยื่นตัวแข็งทื่อเป็นเสาไฟฟ้าอยู่พักนึกก่อนที่จะเรียกสติกลับมาได้..นี่ผมโดนผู้หญิงจูบงั้นเหรอหรือว่าเธอก็เป็นพวกหญิงรักหญิงเหมือนกับมาโดกะจังงั้นเหรอ สวรรค์!! ทำไมสาวๆสวยๆในโรงเรียนนี้ถึงได้เบี่ยงเบนกันนั้นนะแถมผมยังเสียจูบแรกที่ผมรักษามานานให้กับสาวยูริอีก โอ๊ย~อยากจะบ้าตาย

(18.35 น.) โรงอาหาร

หลังจากที่กอยู่ในอาการช็อกนิดๆแต่เสียใจที่โดนสาวยูริชิงจูบแรกไปมากกว่า...แล้วผมก็ต้องมาเผชิญกับโรงอาหารหลอนก็อย่างที่ผมเจอตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้ามาก็เพราะนักเรียนโรงเรียนนี้ชอบมองผมด้วยสายตาแปลกๆโดนเฉพาะพวกนักเรียนหญิงที่ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไรถึงได้พากันจ้องผมมากกว่าปกติ

"จะยืนอีกนานมั้ยโทรุ" ซายากะจังทำหน้าบึ้งใส่ผม..แฮะๆลืมไปว่าผมยืนถือจานข้าวอยู่

"ฉันนี้ก็ยังเป็นที่สนใจเหมือนวันแรกเลยนะคะ"

"ใช่เธอน่ะเป็นที่สนใจ..แล้วตอนนี้เธอก็ยิ่งเป็นที่สนใจมากกว่าเดิมด้วย"

"เอ๋..หมายความว่ายังไงคะ"

"โทรุจังข่าวนั้นมันจริงรึเปล่าจ๊ะ" มาโดกะจังถามผมแล้วมันก็ทำให้ผมงงเข้าไปใหญ่ว่าข่าวนั้นมันคืออะไร

"โดนน้องสาวสุดที่รักนอกใจ..เฮ้อ~สงสารซาคุยะจัง"

"นี่คุณสองคนพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่คะ" ผมตะโกนลั่นเล่นซะคนทั้งโรงอาหารตกใจกันหมดเลยทีเดียว

"โทรุเธอคบกับมาเรียซินะ" ซายากะจังถามด้วยสีหน้าจริงจัง..คบอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยซักนิดอย่าบอกนะว่าสองคนนี้คิดว่าผมคบกับมาริเอะจังงั้นเหรอ

"บอกฉันซิโทรุจัง..มันไม่จริงใช่มั้ย"มาโดกะจังถามพร้อมกับเขย่าแขนผมเหมือนจะเค้นคำตอบออกมาให้ได้ "โทรุจังไม่ได้นอกใจซาคุจังใช่มั้ย" เธอถามต่อ นี่มาโดกะจังคิดว่าผมกับพี่เป็นแฟนกันอยู่งั้นเหรอเอาเข้าไป เฮ้อ~

"ว่าไงโทรุ..เธอคิดจะนอกใจซาคุยะใช่มั้ย"

"ฉันก็บอกไปแล้วนี่คะว่าฉันกับพี่ไม่ได้เป็นอะไรกัน" ผมพยายามอธิบาย เหนื่อยใจกับเรื่องแบบนี้จัง

"งั้นเธอก็ไม่ได้คบกับมาเรียซินะ" เธอถามอีกรอบ จะบ้าตายผมจะไปคบกับคนที่พึ่งจะรู้จักเมื่อตะกี๊ได้ยังไง

"ก็ใช่น่ะซิคะ ละ..แล้ว" และภาพของผมกับคุณมาริเอะก็ผุดขึ้นมาในหัวผม "ระ..หรือว่าพวกคุณสองคนรูว่าฉันกับคุณมาริเอะ…"

ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรนอกจะพยักหน้าพร้อมกันเท่านั้น

"ใช่..แต่ไม่ใช่แค่ฉันกับมาโดกะ แต่เป็นทั้งโรงเรียนเลยตะหาก" เมื่อผมได้ยินที่วายากะจังพูดว่า ทั้งรร.โอย~จะเป็นลม

"ทำไมคนอื่นถึงรู้ได้ล่ะคะ"

"นี่มาโดกะเอารูปให้ยัยนี่หน่อยสิ" ซายากะจังพูดพร้อมกับสะกิดมาโดกะจังที่นั่งเหม่อเหมือนกำลังฝันอะไรอยู่ก็ไม่รู้ สงสัยจะโล่งใจที่ผมกับพี่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

''มาโดกะ!!" ซายากะจังเรียกเธออีกรอบ

"อะ..จ้ะ" พอมาโดกะจังหลุดจะการเพ้อฝันอะไรประมาณนั้นเธอก็เอามือถือมากดหาอะไรซักอย่างก่อนทีจะส่งมือถือมาให้ผมดู "นี่จ้ะ..โทรุจัง" แล้วสิ่งที่มาโดกะให้ผมดูก็คือ..รูปผมกับคุณมาริเอะจูบกันอยู่ในห้องบนหน้าเว็บของร.ร.แถมยังฟาดหัวข่าวตัวเบ้อเร้อว่า"ควีนแลกริมฝีปากกลางห้องเรียนกับนัเรียนอักษรย่อ T สองคนนี้คบกับอยู่งั้นเหรอ"ทำไมไม่บอกว่าโทรุไปเลยล่ะชัดซะขนาดนี้น่ะ..ว่าแต่นี่มันเว็บร.ร.เหรอเนี่ย โอ๊ย!!ไม่ใช่เวลามาคิเรื่องนี้ซักหน่อยสิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้คือตามหาคนที่เขียนข่าวนี้ขึ้นมาแล้วก็อธิบายให้เค้ารู้ว่าผมกับมาริเอะจังไม่ได้เป็นอะไรกันไม่งั้นคนทั้งร.ร.จะเข้าใจผิดไปกันไปมากกว่านี้

"ใครเป็นคนเขียนข่าวนี้คะ" ผมหันมาถามซายากะจังที่กำลังตักข่าวใส่ปากตัวเองอยู่แล้วเธอก็ชี้มือไปทางมาโดกะจัง

"นากาเสะจังเป็นคนเขียนน่ะ" มาโดกะจังตอบแทน..ไม่น่าไปถามคนที่กำลังกินข้าวเลยถึงถามไปก็ตอบไม่ได้อยู่ดี

"แล้วคนที่ชื่อนากาเสะอยู่ไหนเหรอคะ" ผมถามต่อ

"ถามได้คนเขียนข่าวก็ต้องอยู่ชมรมหนังสือพิมพ์ร.ร.น่ะซิ..แค่นี้เธอก็ไม่รู้รึไง" ซายากะจังพูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเล็กน้อย..รำคาญผมงั้นเหรอเนี่ย

"แล้วชมรมหนังสือพิมพ์มันอยู่ตรงไหนล่ะคะ"

"เธอก็ไปหาเองซิ"

"...."

"ปัญหาของตัวเองก็ต้องเองซิ" รู้สึกว่านางฟ้าจะกลายเป็นนางมารไปซะแล้วซิ..ไม่คิจะช่วยกันบ้างเลยอ่ะ

"คุณมาโดกะพาฉันไปหน่อยได้มั้ยคะ" ผมขอร้องมาโดกะจังเผื่อว่าเธอจะช่วยผม..แต่รู้สึกว่าเธอจะเอ๋อไปแล้วล่ะ คงสบายใจที่ผมกับพี่ไม่ได้เป็นอะไรกันล่ะมั้ง

หลังจากที่้เรียนคาบสุดท้ายผมก็รีบตามหาชมรมหนังสือพิมพ์เพื่อไปอธิบายให้คนที่ชื่อนากาเสะฟังว่าผมกับคุณมาริเอะไม่ได้เป็นอะไรกันซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชมรมมันอยู่ตรงไหน

"จะว่าไปแล้วข่าวในโรงเรียนนี้มันไวเหมือนติดจรวดเลยแฮะ..ต้องระวังตัวให้มากซะแล้วซิ" ดีนะที่ผมแอบมาทางหลังอาคารเรียนไม่งั้นโดนพวกสอดรู้สอดเห็นตามมาแน่

"ระวังอะไรเหรอจ๊ะ" เสียงใครบางคนพูดขึ้น

"ว๊าย!!" ด้วยความตกใจผมแทบจะล้มลงไปกองกับพื้นเหมือนเมื่อเช้านี้เพราะเสียงของใครบางคนที่พูดขึ้นข้างหลังผม ดีนะที่ไม่ล้ม พอผมหันไปดูก็เจอสาวผมสีน้ำตาลจนออกแดงยืนยิ้มให้ผม

"ไม่เห็นจะต้องตกใจขนาดนั้นเลยนี่นา" เธอพูด

"มะ..มีอะไรรึเปล่าคะ"

"อย่าพูดอะไรเหินห่างกันนักซิ..พวกเดียวกันแท้ๆ"

"พวกเดียวกัน? " เธอหมายถึงอะไรล่ะเนี่ย

"ก็ตรงนี้ไง" เธอพูดพร้อมกับชี้มาที่ผมของตัวเอง..อ๋อ ทรงผมของผมกับเธอมันคล้ายๆกันต่างกันตรงที่สีเท่านั้นแหละ

"คะ..ค่ะ" จะว่าไปแล้วเธอคนนี้ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ

"แล้วจะไปไหนเหรอ" เธอถามพร้อมกับยิ้มให้ผม

"คือ..ฉันจะไปชมรมหนังสือพิมพ์น่ะค่ะ"ผมตอบพร้อมกับมองซ้ายมองขวาเผื่อว่าจะมีใครตามผมมา เดี๋ยวงานเข้าอีก 

สงสัยว่าเธอคนนี้จะรู้ว่าผมหนีอะไรอยู่"ไม่ต้องห่วงหรอกหลังแถวนี้ไม่ค่อยมีคนผ่านเท่าไหร่" เธอพูด

"เหรอคะ" เฮ้อ~ โล่งอก

"จะมีก็แต่..ชู่ว~อย่าส่งเสียงนะ" เธอพูดก่อนที่จะจูงมือผมไปหลบหลังต้นไม้..ชักแปลกๆแล้วแฮะ "ดูนั้นซิ" เธอชี้มือให้ผมมองไปทางมุมตึก และภาพที่ผมเห็นก็คือ..มีสาวน้อยสองคนกำลังแลกลิ้นกันอย่างนัวเนียเลยนี่มันฉากเรท18+ของสาวๆชัดๆ ยะ..อย่าบอกนะว่าเธอจะพาผมมาทำแบบนั้นน่ะ มะ..ไม่นะ

หลังจากที่ผมกับเธอแอบดุสองสาวเลิฟๆกันอยู่ครู่หนึ่งจู่ๆเธอก็พูดในสิ่งที่ผมกลัวขึ้นมา"นี่..เราสองคนมาลองทำแบบนั้นดูมั้ย" เวรล่ะผมดันคิดถูกซะงั้น อย่าทำอะไรผมเลยน้าา "ล้อเล่นน่ะ"เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม

"งะ..งั้นเหรอคะ" เฮ้อ~โล่ง

"จะไปชมรมหนังสือพิมพ์ใช่มั้ย" เธอถาม

"คุ่ะ"

"เดี่ยวฉันจะพาไปเอง..ตามมาซิ"

"ค่ะ" แล้วผมก็เดินตามเธอไปซักพักหนึ่งจนมาถึงห้องห้องหนึ่งที่มีป้ายเขียนด้วยหมึกปากกาตัวเบ้อเริ้มว่า*ชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียน*..เอาล่ะจะได้เคลียร์เรื่องนี้ให้จบๆไปซะ

คลืนน~

"เข้าไปซิ" เธอเปิดประตูห้องพร้อมกับบอกให้ผมเข้าไปข้างใน

"คะ..ค่ะ"

"ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่นะ" เธอพูดขณะที่มองไปรอบห้อง

"นั้นซินะคะ"

"นี่..ขอถามอะไรหน่อยซิ"

"คะ ?"

"เธอคบอยู่กับมาเรียจังจริงๆเหรอ"

"ฉันกับคุณมาริเอะไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะคะ..แถมฉันก็พึ่งจะรู้จักกับเค้าเมื่อเช้านี้เอง" ผมพยายามอธิบายให้เธอฟังเผื่อว่าเธอจะเชื่อผม ถ้าไม่มีข่าวพวกนี้ออกมาผมก็คงจะไม่ต้องมาทำอะไรวุ่นวายแบบนี้หรอก

"แต่เธอก็เคยจูบกับมาเรียจังแล้วนี่นา"

"คะ..คือ..เอ่อ..." เจอแบบนี้พูดอะไรไม่ออกเลยแฮะ

"แล้ว..เธอชอบมาเรียจังรึเปล่า" เธอถามด้วยสีจริงจัง..จริงจังกับเรื่องของคนอื่นเนี่ยนะ

"ฉันไม่ได้ชอบคุณมาริเอะเลยนะคะ" ผมตอบเสียงแข็ง..แต่ลึกๆก็รู้สึกชอบมาริเอะจังอยู่นะ โอ๊ย!! ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ซักหน่อย ว่าแต่ทำเธอคนนี้ถึงถามอะไรเยอะจังเหมือนโดนสัมภาษณ์อยู่ยังไงก็ไม่รู้

"จริงเหรอ" เธอถามอีกรอบเหมือนจะย้ำให้แน่ใจว่าผมไม่ได้ก็หก

"ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกหรอกค่ะ"

"โอเค..ฉันหมดคำถามแล้วล่ะ" หา..หมายความว่ายังไง

"ค..คะ?" อย่าบอกนะว่าเธอคนนี้เป็น...

"ดีจังที่โทรูนยังไม่ได้คบกับใคร" ดูเหมือนจะโล่งใจที่ผมยังไม่ได้คบกับใครนะ

"โทรูน?" ชื่อผมงั้นเหรอ

"ไม่ชอบเหรอ"

"คะ..ค่ะ ชอบค่ะ"

"จริงซิ..ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา ฮิๆ แย่จัง" จะน่ารักไปถึงไหนเนี่ย "คาสึกิ นากาเสะ เป็นรองประธานชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียนจ้ะ" เธอแนะนำตัวพร้อมกับบอกตำแหน่งในชมรมอย่างสรรพ..นากาเสะ เฮ้ย!!

"นี่คุณเป็นคนเขียนข่าวฉันกับคุณมาริเอะนี่คะ" แทบทำไม่ถูกเลยบทจะเจอก็เจอง่ายๆซะงั้น..ว่าแล้วทำไมเธอถึงมีคำถามเยอะนักที่แท้เธอก็เป็นคนของชมรมหนังสือพิมพ์แถมยังเป็นรองประธานอีกตะหาก

"ใช่แล้วล่ะ..ฉันเขียนเองแหละ" และทันทีที่เธอพูดจบ

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณมาริเอะซักหน่อย..แล้วฉันไปทอะไรให้คุณไม่พอใจเหรอคะคุณถึงได้เขียนข่าวแบบนี้ขึ้นมาน่ะ" ผมตะโกนใส่เธอแทบจะไม่เป็นภาษา..ก็คนมันโกธรนี่นา ผมหยุดพักหายใจครู่หนึ่งแล้วกำลังจะอ้าปากพูดต่อแต่ก็ต้องหยุดชงักเพราะผมเห็นดวงตาของนากาเสะจงค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยและดูเหมือนว่าจะมีน้ำใสๆเอ่อล้นออมา เวรล่ะนี่เราทำให้ผู้หญิงร้องไห้งั้นเหรอเนี่ย "อะ..เออ..คุณนากาเสะ ย..อย่าร้องไห้ซิคะ" ไม่น่าโมโหจนเผลอว่าเธอไปเลย ทำยังไงดีๆ

"โทรูนโกรธฉันมากเลยซินะ..ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นเอง ฉันไม่ได้คิดจะทำให้โทรูนเสียหายเลยนะ" เธอพูดพรางเอามือปาดน้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองข้างของเธอ

"ขะ..ขอโทษค่ะ คือ..ที่ฉันพูดไปโดยที่ไม่ทันคิด ขอโทษจริงๆค่ะ" ถึงผมจะโกรธอยู่ก็เถอะแต่ผมทำให้นากาเสะจังร้องไห้ ถึงจะโกรธยังไงก็..เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน

"แต่โทรูนก็ยังโกรธฉันอยู่ใช่มั้ย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น...ผมว่าเธอแรงเกินไปรึเปล่านะ

"ฉันไม่โกรธคุณหรอกค่ะ..ก็คุณไม่ได้อยากให้ฉันเสียหายไม่ใช่เหรอคะแล้ว ฉันจะโกธรคุณทำไม" พูดโกหกแล้วฟ้าจะฝ่าผมมั้ยเนี่ย

"จริงนะ..โทรูนไม่โกธรฉันจริงๆนะ"

"ค่ะ ฉันไม่โกรธ" ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะทีนี้จะได้เคลียร์ให้รู้เรื่องซักที่

"ดีจังที่โทรูนไม่โกรธฉันแล้ว" เธอพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม

"ถ้าคุณไม่เป็นอะไรแล้วงั้น..ช่วยแก้ข่าวที่คุณเขียนให้หน่อยได้มั้ยคะ" หวังว่าเธอจะทำให้น่ะนะ ถ้าร้องไห้อีกก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว

"นั้นซินะ" เธอพูดแล้วก็ยิ้มให้ผมอีกรอบ

"จะแก้ข่าวให้ฉันแล้วใช่มั้ยคะ"

"ไม่!!" เธอตอบเสียงแข็ง เอ๋!! ไหนบอกว่าไม่ได้คิดจะแกล้งหรือทำให้ผมเสียหายเลยนี่..แล้วทำไมถึง'ไม่'ล่ะ

"ทำไมล่ะคะ"

"ก็ฉันแก้ไปแล้วนี่นาหรือว่าโทรูนอยากจะให้มันเป็นเหมือนเดิม"

"แก้แล้ว..ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ตกใจหมดกันว่าเธอเอาเวลาไหนไปแก้ข่าวให้ผม

"ฉันบันทึกเสียงของโทรูนไว้ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้แล้ว..ป่านนี้ทุกคนคงรู้แล้วล่ะว่าโทรูไม่ได้ชอบมาเรียจัง"

"จริงเหรอคะ..คุณแก้ข่าวให้ฉันแล้วเหรอคะ"

"ทะ..โทรูน ปะ..ปล่อยมือฉันเถอะ" ใบหน้าของเธอเริ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ ผมคงจะดีใจจนเผลอไปจับมือนากาเสะจังเข้า

"ทะ..โทษที่ค่ะ" เห็นร่าเริงแบบนี้ก็เขินเป็นด้วยแฮะ..แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งเค้าคงจะชอบผมขึ้นมาอีกคนแล้วล่ะมั้ง

"ถ้าโทรูนไม่มีอะไรแล้วฉัน..ขอทำงานก่อนนะ"

"ไม่แล้วล่ะค่ะ" หลังจากที่ออกมาจากห้องชมรมผมก็กลับไปนอนพักที่ห้องเพราะวันนี้เหนื่อยมากกกก~หวังว่าพรุ่งนี้จะไม่มีเรื่องอะไรให้ปวดหัวอีกนะ

**********